نقش سرمایه اجتماعی در باززنده سازی بافت فرسوده شهری نمونه موردی محله ابرندآباد شاهدیه

امروزه بافت های فرسوده شهری یکی از حساسیت برانگیزترین مسائلی است که مدیران و متولیان امور شهری با آنها در گیر هستند. غالب این بافت ها به ویژه هنگامی که در پیوند و همنهشتی با بافت های تاریخی و قدیمی شهر هستند ، از پی تحولاتی که در نتیجه تغییرات ایجاد شده در شئون مختلف زندگی شهروندان به وجود می آیند. تکوین و توسعه آنها اغلب از پس عدم تعادلی است که در دل بافت شهر (انسانی - کالبدی) رخ می نماید و تسری آنها اجتناب ناپذیر. تا بحال جهت حل معضل بافت فرسوده شهری و نه معضلاتی که بافت فرسوده با آن مواجه است رویکردهای چه بسا بولدوزری در شهرهای مختلف به اجرا گذاشته شده است. در بیشتر موارد این شیوه های مواجهه به سبب برون گذاشت انسان از پیکره کالبد و سعی در حل مشکلات کالبدی این بافت ها با موفقیت چندانی رو برو نبوده است. دخیل کردن شهروندان به عنوان ساکنان ، مالکان و استفاده کنندگان اصلی از این کالبد در مراحل مختلف پرداختن به این دست بافت ها (به شکل عام همه بافت های شهری) و شناسایی توان مندی ها و دارایی های عمدتاً غیر مادی که بافت در اختیار برنامه ریزان قرار می دهد می تواند بهترین شیوه جهت حل مشکلات بافت باشد. از طرفی محدود کردن دخالت دولت در این روند نوزایی بافت و بالا بردن سطح مشارکت غیر دولتیان و هدایت سرمایه های موجود در بافت و خارج از آن به درون محلات این چنین ، بهترین ، سریعترین و کارآمدترین شیوه در این جریان می باشد. شهر شاهدیه به واسطه داشتن حدود 200 هکتار بافت فرسوده مصوب یکی از شهرهاییست که به وضوح با مسئله مذکور روبروست و محله ابرندآباد، به لحاظ دارا بودن موقعیت ویژه تاریخیِ فرسوده جهت بررسی شیوه های مشارکت در باز زنده سازی آن مناسب می باشد. سعی نگارنده بر این بوده است تا با نگاهی آسیب شناسانه ، جنبه های مختلف فرسودگی و نیز دارایی های غیر کالبدی محله را مورد بررسی قرار داده و از آن پس با توجه به سطوح مختلف مشارکت پذیری در محله به ارائه راهبردها و پیشنهاداتی جهت شروع روند نوزایی در این محله فرسوده بپردازد. این تحقیق از روش پژوهش های تولیدی یا توسعه ای و روش تحقیق عملی و تحقیق توصیفی موردی بهره می برد و شیوه های تحقیق ، مطالعات کتابخانه ای و پیمایش میدانی و پرسشنامه می باشد.